Podobieństwa i różnice:
CHAD A BORDERLINE
– Choroba afektywna dwubiegunowa a osobowość chwiejna emocjonalnie
Istnieje sporo podobieństw między CHAD a borderline, stąd trudności diagnostyczne i problemy
z doborem odpowiedniego leczenia. Na pierwszy rzut oka, osoby z tymi diagnozami mogą prezentować się podobnie.
To co wspólne, to przede wszystkim niestabilność, emocjonalna, ale i „życiowa”. Impulsywność w czuciu, działaniu i myśleniu a bardzo często nieadekwatny do sytuacji gniew. Osoby z takimi diagnozami, często mają zachowania autoagresywne i niestabilne relacje interpersonalne, co w efekcie daje brak wsparcia społecznego i nasilenie objawów.
Problemy diagnostyczne wynikają również z innych czynników takich jak choćby znajomość zagadnienia. Zaburzenie dwubiegunowe jest badane od wielu dziesięcioleci i od wielu lat funkcjonuje w świadomości społecznej w przeciwieństwie do borderline.
Pacjenci z zaburzeniem dwubiegunowym częściej są postrzegani jako „lubiani”, a CHADa łatwiej wytłumaczyć pacjentowi. Zaburzenie dwubiegunowe jest w dużym stopniu uwarunkowane biologicznie. Powoduje to mniejsze „naznaczenie/stygmatyzację” i może wywoływać większą empatię, bo chory nie ma wpływu na pojawienie się choroby.
I co również bardzo istotne, zaburzenia afektywne dwubiegunowe są bardziej „uleczalne” i mają lepsze długoterminowe rokowania niż borderline. Wymagają jednak stosowania farmakologii – tzw. stabilizatorów nastroju przed długi czas, bardzo często do końca życia.
Istnieją jednak znaczące różnice, postaramy się podać je w formie skondensowanej i nieco uproszczonej.
CHAD
W historii rodzinnej są przypadki CHAD
- Ma wyraźny początek
- Nie mija [ bez leczenia]
- Dominuje melancholia z poczuciem winy
- Raczej hipomanie niż manie
- Zmiany nastroju nie są związane z kontekstem życia [ pacjent nie zna przyczyny]
- Przebieg choroby to: od stanów maniakalnych przez remisję do depresji
- Impulsywność pojawia się w manii
- Pacjenci są w stanie budować względnie trwałe relacje międzyludzkie
- Spore ryzyko samobójstwa
BORDERLINE
- Historia rodzinna pełna jest opisów impulsywności u przodków, osobowości dyssocjalnych czy nadużywania substancji psychoaktywnych
- Jest „od zawsze”, pacjent nie pamięta, aby kiedykolwiek czuł się inaczej
- Mija z wiekiem, nasilenie objawów zmniejsza się
- W przeżywaniu świata dominuje pustka, wstyd, złość, które pojawiają się pod wpływem zdarzeń
- Rzadko pacjent ma dobry nastrój przez dłuższy czas
- Zmiany nastroju są powiązane z wydarzeniami i ich subiektywnymi interpretacjami
- Dobry nastrój przeradza się w złość, a lęk w depresję
- Impulsywność występuje przez cały czas
- Relacje pacjenta są niestabilne i nietrwałe.
- Bardzo częste samookaleczenia
