Praca
Od wielu czynników zależy jakie znaczenie ma praca w życiu człowieka. Jednym z nich jest pokolenie kulturowe danej osoby. Ludzie, którzy byli wychowywani w szacunku do pracy, będą prawdopodobnie bardziej doceniali jej rolę niż ci, którzy żyli w środowisku, gdzie poważne traktowanie obowiązków zawodowych nie miało większego znaczenia. Osoby, które pracują, pomimo osiągnięcia wieku emerytalnego, traktują pracę jako wartość wyższą niż ci, którzy byli bierni zawodowo. Znaczący wpływ ma tu poziom wykształcenia i charakter wykonywanej pracy. Osoby, które wykonywały całe życie prace twórcze, dużo chętniej pracują do późnych lat życia. Samotni seniorzy, także chętniej pozostają aktywni zawodowo niż ci, którzy mają dzieci i wnuki. Badania pokazują, że im człowiek dłużej przebywa na emeryturze, tym praca zawodowa ma dla niego mniejszą wartość. Daje to nadzieję i optymistyczne rokowanie tym osobom, które bardzo źle zniosły zakończenie aktywności zawodowej.
W kontekście adaptacji do starości, życie zawodowe można widzieć jako czas czerpania z wiedzy zdobytej wcześniej. Wraz z rozpoczęciem pracy człowiek wkracza w działania, jakie będą dominować w jego życiu aż do emerytury. To, jakie znaczenie nadaje on pracy zawodowej, jak ją ocenia, będzie modyfikowało inne sfery życia. Pracujący rodzic musi dzielić czas między pracę a macierzyństwo czy ojcostwo. Bardzo często pojawia się dylemat, w którą rolę należy zaangażować się bardziej, a dokonany wybór może powodować poczucie winy, wstyd i inne trudne emocje.
Reakcje wobec przejścia na emeryturę są bardzo różne, wpływają na nie, oprócz wymienionych powyżej, też inne zmienne, np.: możliwość podjęcia pracy dodatkowej, stopień w jakim senior czuje, że to on zadecydował o zaprzestaniu pracy, jakie ma warunki materialne czy stan zdrowia.
W jesieni życia, ludzie zadają sobie pytanie o sens własnego życia oraz o wartość działań i decyzji, które podejmowali. Istotne staje się w tym momencie utwierdzenie się, że ich życiowe wybory były słuszne. Od wyniku tego bilansu zależy, jak przeżywana będzie starość – czy jako czas rozpaczy, czy raczej radości. Osoby, które potrafią pogodzić się z porażkami czy problemami, częściej oceniają swoje życie pozytywnie.
Rozwój człowieka starszego uzależniony jest w dużym stopniu od sposobu, w jaki poradził on sobie z trzema zadaniami rozwojowymi: z odnalezieniem poczucia zadowolenia w dziedzinach innych niż praca zawodowa, pogodzeniem się z obniżeniem się sprawności fizycznej oraz zaakceptowanie własnej śmierci. Dużo prościej poradzić sobie z tymi tematami, jeśli czujemy sens swojego przeszłego życia i mamy zgodę na własną i cudzą niedoskonałość w doświadczaniu go.
