Zespół Aspergera to zaburzenie, które kojarzy się przede wszystkim z dziećmi
i młodzieżą. Prawdą jest, że najczęściej jest rozpoznawane we wczesnym wieku. Nie oznacza to jednak, że nie dotyka również osób starszych.
Zespół Aspergera u dorosłych bywa trudny do zdiagnozowania, ponieważ może dawać mało charakterystyczne objawy.
Zespół Aspergera u dorosłych, tak samo jak u dzieci lub młodzieży jest rozumiany jako łagodniejsza forma autyzmu. Taka osoba może żyć stosunkowo normalnie i prawidłowo funkcjonować w społeczeństwie. Im wcześniej spektrum zostanie rozpoznane i nazwane, tym większa szansa na powodzenie i lepsze życie. Wiele osób ze świata kultury i nauki ma zdiagnozowany zespół Aspergera i odnoszą one sukcesy. Oznacza to, że dobre nakierunkowanie i wykorzystanie potencjału, adekwatne do sposobu myślenia, rozumienia i czucia osób ze spektrum, może zakończyć się powodzeniem.
Zespół Aspergera sprawia, że człowiek nieco „odstaje” od innych, może nie czuć się częścią społeczeństwa, bo nie może się z nim zgrać. Mówiąc prościej, może mieć trudność z nawiązywaniem i podtrzymywaniem relacji. Może być wycofany z życia społecznego.
Do innych ważnych objawów należą silne przywiązanie się do rytuałów i brak elastyczności
w zachowaniu. Dość często osoby z Aspergerem nie rozumieją komunikatów niewerbalnych, mają trudność z ich odbiorem i interpretacją.
Czasami brak im podzielności uwagi a czasami nie rozumieją metafor, parafrazy i innych niekonkretnych zwrotów. Ich myślenie jest myśleniem opartym na konkrecie. Kiedy osobie ze spektrum mówimy o tym, żeby pomyślała o domu, ona w myślach najczęściej widzi bardzo konkretny dom, w bardzo konkretnym miejscu.
Objawy zespołu Aspergera u osób dorosłych przez długi czas mogą być bardzo łagodne i prawie niezauważalne. Czasami, z wiekiem stają się silniejsze, co powoduje wycofanie się takiej osoby z życia społecznego i dyskomfort. Objawy u dorosłych mogą też dotyczyć innych sfer życia. Mogą obejmować zaburzenia czucia głębokiego, wywoływać zmienne nastroje, obsesje lub kompulsywne zachowania. Mogą powodować zaburzenia pamięci i koncentracji.
Leczenie, po postawionej diagnozie, jest związane z psychoterapią, głównie poznawczo-behawioralną, treningiem umiejętności społecznych czy treningiem integracji sensorycznej.
W trakcie terapii osoba ze spektrum uczy się rozpoznawać i nazywać emocje, wyrażać swoje poglądy i przyjmować krytykę. Uczy się funkcjonować w społeczeństwie, nabierać pewności siebie i prawidłowo odczytywać intencje innych ludzi.
Zespól Aspergera to nie choroba, to sposób funkcjonowania układu nerwowego i mózgu, trochę inny i odmienny od tego, który spotykamy najczęściej.
